Γραφω τοσους μηνες. Σε ολα αυτα που γραφω υπαρχει παντα η λεξη φοβος, παντα η λεξη τιποτα, παντα η λεξη απουσια, παντα το εγω και το αυτος και ποτε το εμεις. Ουσιαστικο αυτο που προσπαθω δεν ειναι να κρατησω τον Αλεκο αλλα να δικαιολογησω τον εαυτο μου. Και να συνειδητοποιησω οτι δεν μου αξιζει τελικα. Και να βρω τη δυναμη να φυγω. Ποτε δεν τη βρηκα. Ειναι κατι που με ξεπερναει. Ξερω οτι πρεπει να φυγω, ξερω ότι θα επρεπε ηδη να τον σβησει και να κοιταω μπροστα. Δεν μπορω ομως. Και ναι, δεν θελω κιολας. Ειμαι μια γυναικα ερωτευμενη και δεν γινεται να νιωθω ενοχες γι' αυτο. Αυτος ο ανθρωπος ηταν κατι που πιστευα οτι αξιζει να τον θυμαμαι. Ο μονος που αξιζει να θυμαμαι. Ποσο εξω εχω πεσει. Ο,τι και να 'χω ζησει μαζι του δεν το θυμαμαι πια. Γιατι το καταστρεφει. Η μονη λεξη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι ΨΕΜΑ. Ο,τι κι αν ζησαμε,λοιπον, αυτη η λεξη το εχει σβησει. Κι εγω ακομα πιστευω σε αυτο το ψεμα. Και θα το πιστεψω ξανα και ξανα και ξανα. Και αυτος παντα θα μου δειχνει οτι εκανα λαθος. Μου καταστρεφει ολα αυτα που ειχα να θυμαμαι απο αυτον. Θα μπορουσε για μια φορα να τελειωσει αυτη την ιστορία με αληθεια. Να φυγει και εγω να μη τον μισησω, να μη τον σιχαθω αλλα να τον κρατησω μεσα μου σαν κατι ομορφο που ήρθε, έφυγε αλλα αξιζε. Δεν με αφησε να ζησω τιποτα. Όλα εγιναν τόσο γρηγορα. Δεν προλαβα να συνειδητοποιησω ποτε ήρθε, ποτε εφυγε, ποτε ξαναγυρισε, ποτε ξαναεφυγε....Δεν εζησα τιποτα στον φυσιολογικο του χρονο. Τιποτα δεν εγινε ετσι οπως θα επρεπε να γινει. Δεν ειχαμε ουτε τα βασικα. Ουτε εναν καφε, ουτε ενα ποτο ουτε ενα ραντεβου ουτε μια νυχτα για παρτη μας. Ολά έγιναν πάντα μπροστα στους άλλους, όλα αφορουσαν και τους αλλους, και εγω πάντα προσπαθουσα να βρω χωρο ενω αυτος ηταν παντα με τους αλλους. Αφου δεν ζησαμε τιποτα στο φυσιολογικο τους πλαισιο, δεν γινεται και να τελειωσουμε φυσιολογικα. Πρεπει να παει με άλλη, πρεπει να μου πει ψεματα, πρεπει να κανει μαλακια. Αλλά έτσι ειναι που δεν τελειωνουμε ποτε. Αν αφηνει εκκρεμοτητες αναμεσα μας, δεν προκειται να τελειωσουμε ποτε. Παντα θα έχουμε αφησει κάτι πισω. Μια συζητηση, μια δικαιολογια, ενα ξεσπασμα, ενα ξεκαθαρισμα. Φτου κι απ' την αρχη δηλαδη.