Ξανά τα ίδια... Στο ίδιο έργο θεατές. Βλέπω να αλλάζει και να χάνεται. Και πόσο να προσπαθώ να τον κρατήσω? Βλέπω ότι πάει πάλι σ' αυτήν. Τι κι αν το αρνείται? Τα ίδια δεν έλεγε και το καλοκαίρι? Και τι εκανε? Ακριβώς τα αντιθετα! Κι εγω κουράστηκα να προσπαθω να τον εμπιστευτω, Αφου δεν ειναι αξιος της εμπιστοσυνης μου. Ουτε της αγαπης μου. Και δεν ειμαι διατεθειμένη να με κανει κοροιδο για δευτερη φορα. ΝΑΙ ειναι πάλι θεμα τιμης. Δεν θα κατσω να περιμενω να συμβει αυτο που φοβαμαι:ο αλλος να εξαφανιστει, εγω να ζηταω μια απαντηση και να μου λεει οτι τον ενοχλω κιολας. Δεν το αξιζω αυτο. Οπως αυτος δεν αξιζει ολα οσα του εδωσα. Υπηρξε τόσο λιγος. Παντα τοσο λιγος.

Κι εχω αναγκη όλα αυτα να μου τα ανατρεψει αυτος ο ιδιος, αλλα, δυστυχως, παντα με επιβεβαιωνει. Κουραστηκα να τον κραταω με νυχια και με δοντια. Θελω πια να ερχεται αυτος σε μενα, να με ψαξει, να ενδιαφερθει, να ανησυχησει. Δεν ειναι εγωισμος ουτε ανασφαλεια. Ειναι ελλειψη. Καποτε τα εκανε ολα αυτα. Τωρα τιποτα. Κι εγω πρεπει να κοιταξω την ηρεμια μου. Αυτος ,ομως, μου την χαλαει. Και γενικα τα χαλαει ολα. Αυτος αφηνει πρόσωπα και καταστασεις να μπαινουν αναμεσα μας. Ας παει, λοιπον, μια ωρα αρχυτερα εκει που θελει να παει, να δει για αλλη μια φορα οτι δεν τραβαει, να δει οτι παλι θα τα φαει τα μουτρα του. Εγω οσο και να προσπαθω δεν νμπορω να του ανοιξω τα ματια. Ας παει, λοιπον, παλι εκει. Ετσι κι αλλιως, δεν θα παει μακρια. Καποτε θα καταλαβει οτι δεν γινεται. Ετσι οπως θα το καταλαβω κι εγω.

Εμενα αυτα τα παιχνιδακια δεν μου αρεσουν, Τα 'χω σιχαθει. Οπως εχω σιχαθει τους αντρες που δεν ξερουν τι θελουν, που αλλα λένε και άλλα κάνουν. Κι ο Αλεκος τετοιος αντρας ειναι. Όσο και να τον αγαπαω, το βλεπω. Αυτος μου το δειχνει. Γιατι λοιπον τον εχω αναγκη? Και γιατι θα μου λειψει αφου δεν τον εχω? Και γιατι φοβαμαι μη φυγει, αφου ουσιαστικα δεν ειναι εδω?

Καλυτερα, λοιπον, να φυγει. Στα χειροτερα θα παει κι οχι στα καλυτερα. Ας γκρεμίσει οσα καταφερα να χτισω. Ας τα χαλασει όλα σε μια στιγμη. Κακο νμονο στον εαυτό του θα κάνει.

Οσο και να με ποναει, πρεπει να τον αφησω, εστω και για λιγο. Πρεπει να δει μονος του τι μαλακια παει να κανει. Πρεπει να χωθει παλι στα σκατα για να καταλαβει. Ετσι μονο θα εκτιμησει. Οσο και να στεναχωριεμαι ειναι καλυτερο να τον αφησω από το να τον νιωθω ολο και να ξεμακραινει ολο και να φευγει. Και πρεπει να φυλαξω την αγαπη μου και και τις αναμνησεις μας ζωντανες, να τις προφυλαξω απο τον πονο και την αηδια. Δεν αντεχω παλι να τον σιχαθω. Αφου αυτός επιμενει να πεφτει χαμηλα, εγω οφειλω να τον κρατησω ψηλα.