Αρχιζεις παλι να αλλάζεις. Και ολα ηταν τοσο ομορφα...Ησουν οπως ακριβως σε ηθελα. Με σκεφτοσουν με ηθελες με αγαπουσες και μου το εδειχνες. Επιτέλους αρχισαν ολα να γινονται φυσιολογικα....ΝΑΙ, ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ....Ειμασταν μαζι και ειμασταν φυσιολογικα. Τίποτα περιεργο, τιποτα αφυσικο, τιποτα δυσκολο.Αρχισαν ολα να παιρνουν τον δρομο τους....ΚΙ ΕΣΥ ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΑΠΛΑ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟΣ. Ησουν οπως δεν υπηρξες ποτε και οπως πάντα πιστευα οτι θα εισαι μια μερα. Και σημερα εισαι τοσο απομακρος κ τοσο ψυχρος και παλι αρχιζω να φοβαμαι. Φοβαμαι πως παλι θα χαθεις, παλι θα γινεις καποιος αλλος, παλι δεν θα εχω τιποτα να σου πω, παλι θα φυγεις και εγω θα προσπαθω να συνελθω....ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ....
Μονο αυτο εχω δυναμη να σου φωναξω. Τιποτα δεν παλευεται χωρις εσενα, μακρια απο σενα.....ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ....................

Ο μονος λογος που σου γραφω ειναι επειδη ολα οσα θελω να σου πω δεν θα μπορεσω ποτε να στα πω απο κοντα, αλλα πρεπει. Πρεπει να καταλαβεις πώς μ' εχεις κανει να νιωθω. Ο μονος λογος που δεν μπορω να στα πω ειναι επειδη φοβαμαι. Φοβαμαι μην φυγεις.Οχι πως τωρα εισαι εδω αλλα τουλαχιστον εχω κατι απο σενα, εστω και κατι λιγο. Για μενα αυτο το λιγο ειναι πολυ. Ξερω οτι ηρθα στη ζωη σου σε πολυ λαθος στιγμη. Ξερω οτι μια μερα θα φυγεις γιατι εγω για σενα δεν ειμαι τιποτα. Απο σποντα ειμαι στη ζωη σου. Επειδη εγω παντα προσπαθω ενω εσυ απλα δεν εχεις καπου καλυτερα να πας. Δεν γινεται ομως να φοβαμαι αλλο. Να φοβαμαι να σου μιλησω ή να σε παρω ενα τηλεφωνο επειδη εσυ θα πιεστεις ή θα νομιζεις οτι την βλεπω περιεργα, οπως λες. Κ ποιο ειναι αυτο το περιεργο? Κ τι πρεπει να γινει πια για να δεχτεις οτι κατι το βλεπω φυσιολογικα? Φοβαμαι να σου γυρισω την πλατη επειδη ξερω οτι θα φυγεις. Βαρεθηκα να μη χτυπαει το τηλεφωνο οταν σε εχω αναγκη κ οταν εχεις νευρα να στελνεις τα μυνηματα πεντε πεντε και να με βριζεις. Βαρεθηκα μονο εγω να σε ζηταω, μονο εγω να σ' εχω αναγκη. Σου δινω χωρο κ χρονο προκειμενου να ερθεις σε μενα οταν κ επειδη το θες εσυ. Αλλα μου λες οτι σου λειπω αλλα δεν θες ή δεν πρεπει να μου το πεις. Κ εγω παλι τρεχω πισω σου. Και οχι δεν μπορω να το παιξω ανετη γιατι αυτο θα ειναι απλα υποκρισια. Κ πως να χαλαρωσω εγω απο την στιγμη που εσυ ο ιδιος ενα απλο μηνυμα ή ενα τηλεφωνο το κανεις να ειναι τοσο μεγαλο θεμα.
Ξερεις ότι για μενα ειναι κατορθωμα που καταφερα να σε κρατησω για 3 μηνες? Τοσος λιγος καιρος κι ομως για μενα ειναι κατορθωμα! Και μπροστα μου εμποδια. Παντα εμποδια. Εμποδια που τα δημιουργεις εσυ ή αφηνεις αλλους να μας τα δημιουργουν. Εγω όμως δεν ειμαι διατεθειμενη να αφησω τιποτα κ κανεναν να μπει αναμεσα μας. Κι εσυ μονιμως μου βαζεις στοπ. Ενα τεραστιο στοπ. Και δεν ξερω τον λογο. Να μου πεις οτι δεν περνας καλα μαζι μου, οτι δεν σ'΄αρεσει οταν εισαι μαζι μου ή κατι συγκεκριμενο, να το δεχτω.Αλλα εσυ μου μιλας γενικα για συγκυριες παραξενες. Σε βλεπω να δενεσαι, να προχωρας κ μετα σε βλεπω να κανεις πισω. Μου δινεις ενα και παιρνεις πισω δεκα. Και δεν το μπορω αλλο αυτο. Οχι πως σε κατηγορω για κατι. Ισα ισα που εγω ειμαι λαθος.Τα ηξερα ολα αυτα απο την αρχη αλλα εκλεισα τα ματια κ μπηκα στον λαβυρινθο σου. Γιατι ηθελα κ θελω εσενα. Οπως και να 'σαι. Ειναι επιλογη μου. Εισαι επιλογη μου. Ξερω οτι αν στα ελεγα ολα αυτα θα μου ελεγες να φυγω. Δεν μπορω ομως. Το εζησα, το παλεψα και δεν μπορω. Δεν αντεχω παλι να προσπαθω να μη σε σκεφτομαι, να παλευω με το μυαλο μου, να θελω να σου μιλησω κ να μη βγαινει φωνη, να σε βλεπω κ να λυγιζουν τα ποδια μου κ να ειμαι απο δω κ απο κει προσπαθωντας να ξεχαστω, να προσπαθω να μη σε θυμαμαι κ καθε βραδυ να σκεφτομαι πως περασε αλλη μια χαμενη μερα χωρις εσενα κ πως περασε αλλο ενα βραδυ που δεν ηρθες. Και να προσποιουμαι οτι ειμαι μια χαρα. Δεν εχω αντοχες να το ξαναζησω αυτο. Γι' αυτο η λυση δεν να φυγω ή να φυγεις. Αν κ ξερω οτι μετα απο αυτο το γραμμα θα φυγεις....Παντα ετσι δεν γινεται? Εγω ομως θα ειμαι παλι εδω να σε περιμενω να ερθεις και να φερεις φως μεσ στο σκοταδι μου.Θα κραταω τον εαυτο μου για σενα. Μονο για σενα.
Και μη νομιζεις οτι με αυτο το γραμμα περιμενω να γινει το θαυμα. Απλα πρεπει να στα πω γιατι εχουν αρχισει να γινονται βαρος. Ξερεις οτι υπαρχουν φορες που εισαι ακριβως οπως σε θελω? Και μετα γινεσαι καποιος αλλος? Καποιος ξενος, καποιος που δεν τον ξερω, που δεν εχω μιλησει μαζι του, που δεν εχω κοιμηθει στα χερια του. Αυτο είναι που με χαλαει πιο πολυ σ' εσενα. Οτι αλλαζεις. Γρηγορα κ χωρις λογο. Ξερεις ποσο ανυποφορα ειναι τα βραδυα μου μακρια σου? Το μακρια ειναι παντα πολυ σχετικο. Εισαι διπλα μου κ ομως λειπεις. Αυτο ειναι το χειροτερο. Κ εγω εχω δει τον καλυτερο σου εαυτο και αν τον κρυβεις, ξερω οτι υπαρχει και μπορω να δεχτω τα παντα.Το μονο που θελω ειναι να μ' αφηνες να σ'αγαπησω με την ιδια ενταση που το νιωθω. Να μη φοβαμαι οτι η αγαπη μου σου κανει κακο ή σε κουραζει ή σε πνιγει. Μονο αυτο. Δεν το δικαιουμαι μετα απο ολα αυτα?
Το ξερω οτι εχει καταντησει βαρετο, αλλα σ' αγαπαω με μια αγαπη σχεδον ιερη. Για μενα εισαι απλα θησαυρος. Κατι ανεκτιμητο,δεν μπορω να σου εξηγησω το γιατι ή πως την εχω δει. Απλα το νιωθω. Μη νομιζεις οτι το 'χω νιωσει για πολλους ή θα το νιωσω με αλλους. Για μενα ειναι η πρωτη κ η τελευταια φορα. Δεν σηκωνω κουβεντα γι αυτο. Κανεις δεν ειναι σαν εσενα κ εγω με κανεναν δεν ειμαι οπως ειμαι μαζι σου. Ολος ο κοσμος μου αρχιζει απο σενα. Μαζι με σενα. Δεν μπορω να στο δωσω να το καταλαβεις με τα λογια. Δυστυχως. Και μην πιστεψεις οτι δεν εχω παρει, δεν εχω μαθει κ εγω απο σενα. Εμαθα, εζησα, πηρα παρα παρα παρα πολλα.
Θελω πολυ να μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω. Να μπορουσα να διορθωσω τα λαθη μου. Αν κ πιστευω οτι κ παλι θα εφευγες. Γιατι για μας να ειναι τοσο δυσκολο αυτο που για αλλους ειναι απλα αυτονοητο? Σ'αγαπαω οπως ο πιστος τον θεο του, οπως ο φυλακισμενος την ελευθερια του, οπως το σκυλι το αφεντικο του, οπως η γη την βροχη, οπως ο ουρανος τ' αστερια, οπως τα ψαρια την θαλασσα, οπως οι ανθρωποι το οξυγονο, οπως ο χαμενος την πατριδα του οπως ο θανατος την ζωη. Σ΄αγαπαω κ απλα δεν θελω φοβαμαι κ εννοειται οτι δεν θελω να φυγεις. Μονο αυτο ματια μου............

Αλλο ενα βραδυ που δεν εισαι εδω...Και εγω τι στο διαολο κανω?Σε περιμενω.Θελω τοσο να σε παρω ενα τηλεφωνο, να τρεξω κοντα σου αλλα φοβαμαι.Φοβάμαι τοσο πολυ....Φοβαμαι τι θα μου πεις τι θα κανεις. Γιατί να μη σου λειπω λιγο κ εγω?Γιατι να μπορεις χωρις εμενα ενω εγω μακρια σου δεν υπαρχω? Κ γιατί αλλαξες παλι? Ησουν τόσο καλος και με εκανες τοσο ευτυχισμενη!Το ειδες στα ματια μου, το ενιωσες. Και ενιωσα ότι κ εσυ ησουν ευτυχισμενος. Τώρα πάλι γιατι σε νιώθω μακριά μου? Γιατι δεν χτυπαει πια το τηλεφωνο? Γιατι με κρατας μακρια σου? Ειναι τοσο κακο να σ' αγαπαω και να θελω να περναω ολη μου τη ζωη διπλα σου? Σ' αγαπαω ματια μου σ'αγαπαω δυνατα, μοναδικα, συγκλονιστικα με μια αγαπη ιερη...ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ...ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ Κ ΑΣ ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ Κ ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ......

Να το πάλι...η μυρωδιά σου στο σώμα μου, το φιλί σου στο στόμα μου, η ανάσα σου μπλεγμένη στην ανάσα μου, το κορμί σου μες στο δικό μου...και πάλι αυτή η αίσθηση ότι φεύγεις και η βιασύνη μου ότι πρέπει να φύγω πρίν σε χάσω ξαφνικά....όλα είναι λάθος.Ένα τεράστιο λάθος. Άλλα θέλω και άλλα θες. Ποτε δεν πρόκειται να σε έχω, τουλάχιστον όπως έχω ανάγκη εγώ. Θέλω μια μέρα να με αφήσεις και να μη φοβάμαι ότι θα είναι η τελευταία. Θέλω να πάψω πια να μετράω μέρες. Θέλω να πάψω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι μαζί σου αλλά πώς. Αφού σε νιωθω... Και πως να φυγω? Πως να προσποιηθώ οτι δεν σε ξέρω ότι δεν σ'αγαπαω?Πως????ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ??? Πες μου τον τροπο!!!!Σαν σήμερα ξαναμπήκες στη ζωή μου!!Νομιζα πως ήταν μονο μια βραδυα κι ομως απο τοτε περασαν 3 μήνες...3 ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ ΜΗΝΕΣ!!!Μου φαινονται σαν τρια χρονια. Τόσος λίγος καιρος και για μενα ειναι κατορθωμα!!!!Και για σενα μπορω να περιμενω ακομα περισσοτερο.Αλλα μην αλλαζεις. Σταματα πια να παιρνεις πισω όλα οσα μου δινεις. Κανεις ενα βημα μπρος και μετα γυρνας 3 βηματα πισω.Σταματα πια να το κανεις αυτο. Ξερεις οτι θα ειμαι πάντα διπλα σου, κοντα σου όσο μακρια και να 'σαι, ξερεις οτι παντα θα σ' αγαπαω ακομα κι αν εσυ με μισησεις, ξερεις οτι οσο μακρια και να 'μαι δεν θα φυγω ουτε ενα χιλιοστο απο κοντα σου και οτι παντα θα σε κουβαλαω μεσα μου επειδη εισαι κατι πολυτιμο. Ουσιαστικα δεν εισαι τιποτα αλλα για μενα εισαι τα παντα.Και ξερεις ότι αυτο το λιγο που δινεις για μενα ειναι θησαυρος. Γιατι εγω όσο κι αν μοιραστηκα αριστερα και δεξια ποτε δεν δοθηκα δεν αφεθηκα όπως εχω κανει μαζι σου και ουτε στιγμη δεν θελησα να φυγω. Και αυτο το λιγο ειναι η ζωη και η ευτυχια μου. Χωρις εσενα όλα ειναι μιζερα και θλιβερα ιδια. Και ολα αυτα δεν ειναι απλα λογια, ειναι πραξεις, συναισθηματα, σκεψεις και αληθεια. Γιατι εγω δεν αγαπησα, δεν εζησα, δεν ζητησα,δεν ειχα αναγκη,δεν πονεσα, δεν εκλαψα, δεν προσπαθησα, δεν ποθησα, δεν αγανακτησα, δεν λατρεψα, δεν λυγισα, δεν φοβηθηκα,δεν ενιωσα, δεν νοιαστηκα για κανεναν και για τιποτα. Παρα μονο για σενα.Κι ουτε προκειται να τα κανω όλα αυτα για κανεναν αλλο. Εισαι α αρχη και το τελος μου. Τι κριμα που κανεις δεν με πιστευει....

ΜΙΛΑΣ Κ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ
ΧΑΛΑΣ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
ΓΕΛΑΣ ΕΝΩ ΘΑ 'ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΛΑΙΣ
ΖΗΤΑΣ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
ΑΛΛΟ ΕΣΥ ΚΑΝΑΛΙ ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΓΩ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΑΛΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΓΑΛΗ
ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
Η ΒΙΤΡΙΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ Κ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΒΑΡΙΑ Η ΚΟΥΡΤΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΛΑ ΚΙ ΑΣ ΚΡΑΤΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ
ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙΣ
Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΖΟΥΝ
ΕΚΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑ
ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΜΕ
ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ
ΑΣ'ΤΟΝ ΦΥΓΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΡΕΤΑ
ΨΑΧΝΩ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ
ΔΙΧΩΣ ΝΟΗΜΑ ΜΙΛΩ Σ' ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΜΕ ΚΟΥΡΑΣΕΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ
ΦΥΓΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ ΤΙ ΜΕ ΓΥΡΟΦΕΡΝΕΙΣ
ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΛΑ
ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ Μ' ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ
Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΘΗ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ
ΟΤΙ ΣΕ ΧΑΝΩ Μ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΩ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΩ ΚΑΙ ΣΕ ΞΕΧΝΑΩ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ
ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΠΑΩ ΘΑ ΣΕ ΖΗΤΑΩ
ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΨΑΧΝΩ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

ΕΧΩ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ
ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΠΩΣ ΣΕ ΧΑΝΩ ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ
ΕΧΩ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ
ΜΑ ΕΣΥ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΩ ΕΓΩ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΩ ΤΩΡΑ
ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΕΙΣ

ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ

ΔΕΝ ΤΟ 'ΘΕΛΕ Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΖΙ

ΟΧΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΑΠΙΑΣΤΟΥ Η ΨΕΥΤΙΑ

ΘΥΜΗΣΟΥ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕΣ ΑΦΗΣΟΥ Κ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΜΙΑ ΒΟΥΤΙΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ Κ ΕΓΩ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ

ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΣΥ ΜΕ ΣΠΡΩΧΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΔΩ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΜΑ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ ΟΥΤΕ ΓΕΙΑ

ΤΙ 'ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ

ΞΗΜΕΡΩΣΕ Κ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΑΚΟΜΑ Σ' ΑΓΑΠΩ Κ ΕΠΙΜΕΝΩ ΝΑ ΖΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΥΡΙΣΜΟ

ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΤΑΞΕΙ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ Η ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΒΡΟΧΗ

Η ΑΓΑΠΗ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ

ΑΠ' ΟΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΠΩΣ ΠΑΩ ΝΑ ΣΥΝΗΘΗΣΩ

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑΦΟΡΑ....ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΑ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΙΣ ΜΑΤΙΕΣ ΣΟΥ...ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΑ ΣΑΝ ΣΚΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΛΙΟΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΟΥ

ΜΗ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΙΣΩ ΜΗ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΔΥΟ

ΜΑ ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΣΕ ΤΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΣΑ ΜΠΛΕΧΤΗΚΑ ΕΝΑ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ...ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑ

ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΞΗΓΩ ΠΡΕΠΕΙ ΕΣΥ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ Κ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙΣ

ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΣ....ΑΝ ΗΘΕΛΕΣ ΕΣΥ ΘΑ ΜΕ ΚΡΑΤΟΥΣΕΣ

ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ....ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΟΥ Σ'ΑΓΑΠΩ

ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ ΜΟΛΙΣ ΧΘΕΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΣ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΜΑΙ

ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΝΑ 'ΜΑΙ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΡΥΨΟΥ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ...ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 'ΔΩ

ΗΣΟΥΝ ΨΕΜΑ, ΕΝΑ ΨΕΜΑ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΠΙΑ ΦΩΝΗ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΙΝΕ ΧΩΜΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΓΙΑΤΙ

ΚΡΙΜΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΡΙΜΑ ΗΣΟΥΝ ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΡΙΜΑ ΖΗΛΕΨΕΣ ΤΗ ΨΕΥΤΙΑ

ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ Κ ΟΧΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ Κ ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΜΕΝΕΙΣ ΕΔΩ ΞΑΝΑΓΥΡΝΑΣ

ΟΣΑ Κ ΑΝ ΞΕΡΕΙΣ ΕΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ

ΤΟ ΞΕΡΑ ΠΩΣ ΔΕΝ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΟΣΟ ΕΓΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΩ

ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΕΣ Κ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙΣ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΚΙ Ο,ΤΙ ΘΥΜΗΖΕΙ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΩ

ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΚΑΝΤΟ ΓΡΗΓΟΡΑ

ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΑ Μ' ΕΧΕΙΣ ΜΑΓΕΨΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΩ ΟΠΟΥ ΠΑΤΑΣ

ΣΚΑΣΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΓΕΣ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΣΚΙΕΣ

ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

ΣΟΥ 'ΧΑ ΠΕΙ ΜΗ Μ' ΑΦΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΣ ΠΟΤΕ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΕΙΧΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΑ ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΡΟΔΟΘΗΚΑ

ΜΠΛΕΧΤΗΚΑ ΜΑ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΓΚΑΛΙΑ

ΕΔΩ ΠΟΥ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟ ΠΕΡΝΑΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΤΩΡΑ ΤΙΠΟΤΑ

ΦΥΓΕ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΣΕΝΑ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ. ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΣΕΝ ΑΞΙΖΕΣ Κ ΑΚΟΜΑ Σ' ΑΓΑΠΑΩ

ΠΩΣ Μ'ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΖΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΟΛΑ ΤΑ ΞΕΧΝΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΟΡΠΑΣ ΟΛΑ ΣΕ ΖΗΤΟΥΝ Κ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑΣ

ΜΕ ΛΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΞΕΝΥΧΤΙ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΟΥ

Γραφω τοσους μηνες. Σε ολα αυτα που γραφω υπαρχει παντα η λεξη φοβος, παντα η λεξη τιποτα, παντα η λεξη απουσια, παντα το εγω και το αυτος και ποτε το εμεις. Ουσιαστικο αυτο που προσπαθω δεν ειναι να κρατησω τον Αλεκο αλλα να δικαιολογησω τον εαυτο μου. Και να συνειδητοποιησω οτι δεν μου αξιζει τελικα. Και να βρω τη δυναμη να φυγω. Ποτε δεν τη βρηκα. Ειναι κατι που με ξεπερναει. Ξερω οτι πρεπει να φυγω, ξερω ότι θα επρεπε ηδη να τον σβησει και να κοιταω μπροστα. Δεν μπορω ομως. Και ναι, δεν θελω κιολας. Ειμαι μια γυναικα ερωτευμενη και δεν γινεται να νιωθω ενοχες γι' αυτο. Αυτος ο ανθρωπος ηταν κατι που πιστευα οτι αξιζει να τον θυμαμαι. Ο μονος που αξιζει να θυμαμαι. Ποσο εξω εχω πεσει. Ο,τι και να 'χω ζησει μαζι του δεν το θυμαμαι πια. Γιατι το καταστρεφει. Η μονη λεξη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι ΨΕΜΑ. Ο,τι κι αν ζησαμε,λοιπον, αυτη η λεξη το εχει σβησει. Κι εγω ακομα πιστευω σε αυτο το ψεμα. Και θα το πιστεψω ξανα και ξανα και ξανα. Και αυτος παντα θα μου δειχνει οτι εκανα λαθος. Μου καταστρεφει ολα αυτα που ειχα να θυμαμαι απο αυτον. Θα μπορουσε για μια φορα να τελειωσει αυτη την ιστορία με αληθεια. Να φυγει και εγω να μη τον μισησω, να μη τον σιχαθω αλλα να τον κρατησω μεσα μου σαν κατι ομορφο που ήρθε, έφυγε αλλα αξιζε. Δεν με αφησε να ζησω τιποτα. Όλα εγιναν τόσο γρηγορα. Δεν προλαβα να συνειδητοποιησω ποτε ήρθε, ποτε εφυγε, ποτε ξαναγυρισε, ποτε ξαναεφυγε....Δεν εζησα τιποτα στον φυσιολογικο του χρονο. Τιποτα δεν εγινε ετσι οπως θα επρεπε να γινει. Δεν ειχαμε ουτε τα βασικα. Ουτε εναν καφε, ουτε ενα ποτο ουτε ενα ραντεβου ουτε μια νυχτα για παρτη μας. Ολά έγιναν πάντα μπροστα στους άλλους, όλα αφορουσαν και τους αλλους, και εγω πάντα προσπαθουσα να βρω χωρο ενω αυτος ηταν παντα με τους αλλους. Αφου δεν ζησαμε τιποτα στο φυσιολογικο τους πλαισιο, δεν γινεται και να τελειωσουμε φυσιολογικα. Πρεπει να παει με άλλη, πρεπει να μου πει ψεματα, πρεπει να κανει μαλακια. Αλλά έτσι ειναι που δεν τελειωνουμε ποτε. Αν αφηνει εκκρεμοτητες αναμεσα μας, δεν προκειται να τελειωσουμε ποτε. Παντα θα έχουμε αφησει κάτι πισω. Μια συζητηση, μια δικαιολογια, ενα ξεσπασμα, ενα ξεκαθαρισμα. Φτου κι απ' την αρχη δηλαδη.

Ξανά τα ίδια... Στο ίδιο έργο θεατές. Βλέπω να αλλάζει και να χάνεται. Και πόσο να προσπαθώ να τον κρατήσω? Βλέπω ότι πάει πάλι σ' αυτήν. Τι κι αν το αρνείται? Τα ίδια δεν έλεγε και το καλοκαίρι? Και τι εκανε? Ακριβώς τα αντιθετα! Κι εγω κουράστηκα να προσπαθω να τον εμπιστευτω, Αφου δεν ειναι αξιος της εμπιστοσυνης μου. Ουτε της αγαπης μου. Και δεν ειμαι διατεθειμένη να με κανει κοροιδο για δευτερη φορα. ΝΑΙ ειναι πάλι θεμα τιμης. Δεν θα κατσω να περιμενω να συμβει αυτο που φοβαμαι:ο αλλος να εξαφανιστει, εγω να ζηταω μια απαντηση και να μου λεει οτι τον ενοχλω κιολας. Δεν το αξιζω αυτο. Οπως αυτος δεν αξιζει ολα οσα του εδωσα. Υπηρξε τόσο λιγος. Παντα τοσο λιγος.

Κι εχω αναγκη όλα αυτα να μου τα ανατρεψει αυτος ο ιδιος, αλλα, δυστυχως, παντα με επιβεβαιωνει. Κουραστηκα να τον κραταω με νυχια και με δοντια. Θελω πια να ερχεται αυτος σε μενα, να με ψαξει, να ενδιαφερθει, να ανησυχησει. Δεν ειναι εγωισμος ουτε ανασφαλεια. Ειναι ελλειψη. Καποτε τα εκανε ολα αυτα. Τωρα τιποτα. Κι εγω πρεπει να κοιταξω την ηρεμια μου. Αυτος ,ομως, μου την χαλαει. Και γενικα τα χαλαει ολα. Αυτος αφηνει πρόσωπα και καταστασεις να μπαινουν αναμεσα μας. Ας παει, λοιπον, μια ωρα αρχυτερα εκει που θελει να παει, να δει για αλλη μια φορα οτι δεν τραβαει, να δει οτι παλι θα τα φαει τα μουτρα του. Εγω οσο και να προσπαθω δεν νμπορω να του ανοιξω τα ματια. Ας παει, λοιπον, παλι εκει. Ετσι κι αλλιως, δεν θα παει μακρια. Καποτε θα καταλαβει οτι δεν γινεται. Ετσι οπως θα το καταλαβω κι εγω.

Εμενα αυτα τα παιχνιδακια δεν μου αρεσουν, Τα 'χω σιχαθει. Οπως εχω σιχαθει τους αντρες που δεν ξερουν τι θελουν, που αλλα λένε και άλλα κάνουν. Κι ο Αλεκος τετοιος αντρας ειναι. Όσο και να τον αγαπαω, το βλεπω. Αυτος μου το δειχνει. Γιατι λοιπον τον εχω αναγκη? Και γιατι θα μου λειψει αφου δεν τον εχω? Και γιατι φοβαμαι μη φυγει, αφου ουσιαστικα δεν ειναι εδω?

Καλυτερα, λοιπον, να φυγει. Στα χειροτερα θα παει κι οχι στα καλυτερα. Ας γκρεμίσει οσα καταφερα να χτισω. Ας τα χαλασει όλα σε μια στιγμη. Κακο νμονο στον εαυτό του θα κάνει.

Οσο και να με ποναει, πρεπει να τον αφησω, εστω και για λιγο. Πρεπει να δει μονος του τι μαλακια παει να κανει. Πρεπει να χωθει παλι στα σκατα για να καταλαβει. Ετσι μονο θα εκτιμησει. Οσο και να στεναχωριεμαι ειναι καλυτερο να τον αφησω από το να τον νιωθω ολο και να ξεμακραινει ολο και να φευγει. Και πρεπει να φυλαξω την αγαπη μου και και τις αναμνησεις μας ζωντανες, να τις προφυλαξω απο τον πονο και την αηδια. Δεν αντεχω παλι να τον σιχαθω. Αφου αυτός επιμενει να πεφτει χαμηλα, εγω οφειλω να τον κρατησω ψηλα.

Γιατί να σε πιστεύω ρε γαμώτο? ΓΙΑΤΙ????? Αφού ξέρω ότι εισαι μόνο λόγια λόγια λόγια.....Πόσο θέλω μια φορά να κάνεις κάτι που δεν το περιμένω!!!! Πόσο θέλω να με κάνεις ξανά να πιστέψω σε σένα!!! Μια φορά να με διέψευδες!!!! Αλλά εσύ συνέχεια με επιβεβαιώνεις με τον χειρότερο τρόπο.....Κι εγώ τι περιμένω? Αφου σε ξέρω...Τί κάνω μαζί σου αφού όλα τα ξεχνάς και όλα τα χαλάς...Όλο αλλάζεις.Ξαφνικά. Και αφήνεις πάντα να μπαίνουν οι άλλοι ανάμεσά μας. Και να χαλάνε όλα. Συνέχεια εμπόδια μπροστά μας. Εμπόδια που τα δημιουργείς εσύ ή επιτρέπεις στους άλλους να μας τα δημιουργούν. Κάνε επιτέλους κάτι γιατί εγώ πλέον κουράστηκα. Και η μόνη μου επιλογή πλέον είναι να φύγω....ΑΠ' ΟΛΑ. Τουλάχιστον φύγε. Φύγε μακριά...Να ηρεμήσω, να ξεχαστώ. Να μην προλάβω να σε σιχαθώ. Να μη λερωθούν τα αισθήματα που μου χάρισες από κακία, μίσος, στεναχώρια, λύπη και προδοσία. Άσε με να σε κρατήσω εκεί ΨΗΛΑ που σε έχω βάλει. Δεν θέλω τίποτα σπουδαίο. ΄Μια φορά μόνο να έκανες κάτι για μένα. Κάτι μικρό, κάτι απλό, κάτι τόσο λίγο αλλά να είναι για μένα! Κι αυτό το μικρό, το απλό, το λίγο είναι για σένα τόσο μεγάλο, τόσο δύσκολο, τόσο πολύ!!!! Και επιτέλους άσε πίσω σου το παρελθόν σου. Σταμάτα πια να επιτρέπεις στο παρελθόν σου να σου χαλάει το μέλλον σου όποτε γουστάρει. Ξεκαθάρισε αυτές τις καταστάσεις γιατί χρειάζομαι πλέον την ηρεμία μου. Δεμ αντέχω άλλο να ξυπνάω με κλάματα. Και όχι επειδή έκανα κάτι εγώ ή εσύ. Αλλά επειδή δεν κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε όλα. ΤΗΝ ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΝΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑ Κ Ο,ΤΙ ΒΓΕΙ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΖΑΝ ΟΛΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ...Εγώ μπορώ να την γυρίσω την κλεψύδρα κ να αρχίζαν όλα πάλι από την αρχή, αλλά χρειάζομαι κ εσένα. ΜΑΖΙ ΜΟΥ, ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ. Και όλα τα λάθη που έκανες μπορώ να τα ξεχάσω. Μου αρκεί να μπορώ να βασιστώ σε σένα...Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΜΩΡΕ. ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Κ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ....ΣΆΓΑΠΑΩ