Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Αποκλείοντας τα συναισθήματα από τον εαυτό σου απαλλάσεσαι με κάποιο τίμημα από το να κάνεις κάτι γι' αυτά, το να βάζεις τους άλλους σε παρένθεση ή να απομακρύνεσαι εσύ απο αυτούς φαίνεται πολύ συχνά να είναι πιο αβλαβής επιλογή απ'το να ριψοκινδυνεύεις από τη συμπεριφορά τους, μιας και τους έχεις αφήσει να σε πλησιάσουν. Πρέπει, όμως, να θυμάσαι πως αν κρατάς αμυντική στάση συνεχώς, παραμερίζεις τη ζωή και η ζωή που παραμερίζεις είναι η δική σου.

1 σχόλιο:

  1. Δεν θέλω να κρίνω αλλά να είμαι εποικοδομητικός.
    Για μένα είναι τεράστιο και ολέθριο λάθος το να αποκλείσουμε τα συναισθήματα προφανώς "ως αντίδραση" για κάτι που συμβαίνει και δεν μας αρέσει, μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα.
    Τα συναισθήματα θέλουν "να τα αφήνουμε να τα νιώθουμε ως έχουν" ατόφια, αυτούσια και καθαρά και μάλιστα να τα εξωτερικεύουμε, μετά να αφεθούμε να μας κατακλύσει η εμπειρία που θα αποκομίσουμε από αυτά, εξάλλου τα συγκεκριμένα συναισθήματα για να μας πάνε ένα βήμα παραπέρα γεννήθηκαν, άρα το να τα αρνούμαστε πολύ σωστά το λες αρνούμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και το χειρότερο είναι πως με τον καιρό και την "ψυχική τεμπελιά" του να μην ψάχνουμε και να μελετάμε τις ψυχικές/συναισθηματικές αυτές διεργασίες, συνηθίζουμε και γίνεται δυσκολότερη η προσπάθεια αλλά μάλλον ασυνείδητα αυτό αναζητάμε, για να καταλάβουμε την αξία της γλυκάδας πρέπει να νιώσουμε την πίκρα κτλ. Φιλιά, καλό βράδυ, Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή